Saturday, February 28, 2009

အေမသုိ႕

ပညာမတတ္ဘူး
ဂုဏ္ဓနပစၥည္းဥစၥာလဲ မႀကြယ္ခဲ့ေပမယ့္
မ်က္ႏွာထားၾကည္ၾကည္ ရုိသားျဖဴစင္တဲ့
အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္
၁၉၉၀ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ္ခဲ့တဲ့ အေမရယ္ေလ…

ေတာဓေလ့အရ စာတတ္ရင္ ျဖစ္ၿပီလုိ႕
ထင္ခဲ့တဲ့သူမက သားေတြ ရမွ…
ေရွ႕ေရးအတြက္ မူလတန္းသာသာ ပညာေရးေလးနဲ႕
စက္ခ်ဴပ္ပညာသင္ခဲ့သတဲ့………..

အစာအိမ္ေရာဂါ နဲ႕ ေဆးရုံးတတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္
အခ်ိန္မွန္မစားႏုိင္ပဲ သားေတြထမင္းစား ခ်ိန္မွာ
မအားမလပ္ အ၀တ္ဒီဇုိင္းေတြ ပုံေဖာ္ရင္းက….
အရုိးႏြင္ ေပးခဲ့တဲ့ သူမေလ….

ကပ္ေၾကးသံ တရြပ္ရြပ္နဲ႕
သားေတြစာက်က္သံ နားေထာင္ရင္းက
မင္းတုိ႕ ဘြဲ႕ဓာတ္ပုံႀကီးေတြ အိမ္နံရံမွာကပ္ခ်င္ေသးတယ္လုိ႕
မၾကာမၾကာလွမ္းေျပာတတ္ေသးတယ္….

ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္ စက္ခ်ဴပ္သံတဂ်ဴံးဂ်ဴံးနဲ႕
အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ရင္း သူစုထားတဲ့ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႕…
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၁၀ တန္းတုန္းက
ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတာင္ ထားခ်င္ေသးသတဲ့……….

သားေတြအတြက္ ဂရုဏာ ေမတၱာေတြ ေပးရင္း
ႏွစ္အေတာ္အၾကာ ပင္ပန္းခဲ့တဲ့အေမရယ္ေလ..
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းက မဟာသိပၸံ တတ္ေရာက္ ခြင့္ရွိတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီး ကုိင္ၿပီး
ေက်းဇူးတင္တယ္သားရယ္လုိ႕ ေျပာတတ္ေသးတယ္……

စီးပြားေရးေလး အေျခက်လာလုိ႕
နားပါေတာ့အေမရယ္လုိ႕ ၀ုိင္းေျပာတာေတာင္
စက္ခ်ဴပ္သံၾကားက မ်က္မွန္ကေလးပင့္ရင္း…
မင္းတုိ႕ မိန္းမယူရင္ တာ၀န္ေၾကခ်င္ေသးတယ္တဲ့

၁၈-ႏွစ္တုိင္တုိင္ အ၀တ္လွလွေတြ ပုံေဖာ္ရင္း
သားေတြဘ၀လွေအာင္ပါ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေမေလ
သူမရင္ဘက္မွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးႀကီး မကပ္ခဲ့ေပမယ့္
ေခၽြးမကုိေတာ့ ၀တ္ေစခ်င္ေသာသူမသည္…..
ေျမး ျမစ္ေတြ ၾကား လွပေနအုံးေတာ့ မည္………….။ ။


ကၽြန္ေတာ္အေမေမြးေန႕တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရည္းစူးေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ.....။

ေျခရာေတြျခားသြားတဲ့ ေႏြဦးေကာက္ေၾကာင္း

ေငးၾကည့္ေနရင္းက

သူမရဲ့ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးထဲ .. ကၽြန္ေတာ္က

လက္က်န္ တန္ဖုိးသဲ့သဲ့ေလးနဲ႕ ေပ်ာ္၀င္ပစ္လုိက္တယ္


သာယာ လုိက္တာ

မင္းရယ္သံေတြထဲ ဂီတသံစဥ္ေတြစိမ့္၀င္ေနလုိ႕လား…

အုိ…………….သူမအသက္ရူပုံကလဲ..

ညင္သာလုိက္တာ……ေလ….


သံစဥ္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႕ အိပ္ေမြခ်ခံရသလုိ ..

ကၽြန္ေတာ္လဲသူမနဲ႕အတူ.. ျမဴးထူစြာ.

အားေပးသူ သစ္ရြက္ေတြၾကား ေပ်ာ္ေမြ႕

“က”ပစ္လုိက္တယ္……..


ရပ္မိရပ္ရာ ရပ္မိေတာ့

ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိေတာ့

ကမ္းကုန္ေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလ

ႏုိးထလာေတာ့ ….. သူမရဲ့ ရယ္သံေတြက

ေျခရာေတြျခားလုိ႕ သံစဥ္ေတြြ ေျပာင္းသြားၿပီ…….


ေဟာဗ်ာ……

ဒီေမာင္ရဲ့ စ်ာပနတြက္ …….တဲ့

သစ္ရြက္ေတြ ေျမမွာခလုိ႕…… ဘ၀တစ္ပါးေရာက္

ေႏြေေခါင္ေခါင္ေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီးေကာ….


ဒီလုိနဲ႕….

ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလေျပေတြၾကား

အပူဓာတ္ေတြနဲ႕ ေလရူးေတြ လြင့္ထုတ္လုိ႕

ကုိယ့္ဘာသာ ပူေဆြး အလြမ္းေတြ ေျဖေနလုိက္ေတာ့တယ္……။ ။

ႏွလုံသားကုိေတြ႕ရွိျခင္း

ေႏြ မုိး ေဆာင္း အေျပာင္းအလဲ မ်ားလဲ

မေသြမေစာင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ေတြ

အစိမ္းေရာင္ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္တရံနဲ႕ အၿမဲေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္


လူတကာေျပာေနတဲ့ ေဖာင္းပြစာရင္း၀င္

အခ်စ္ဆုိတဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၂၀ ေက်ာ္တာေတာင္

နေ၀တိန္ေတာင္နဲ႕ ျပက္ရယ္ဆဲေလ…


ဒါေပမယ့္

ႏွလုံးသား အေႏြးထည္ခၽြတ္ၿပီးေနာက္ ထီးေဆာင္းတဲ့တစ္ေန႕မွာ

မွဴိင္းညဳိ႕ေနတဲ့ တိမ္ေတြကုိကၽြန္ေတာ္ေငးရင္းေပါ့

ရူိက္သံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ တစ္ေနရာ ေငးျဖစ္တယ္...


သူမကမ်က္ရည္ေတြနဲ႕… ျမက္ခင္းစိမ္းတစ္ခုေပၚမွာ

သူ႕ေဘးကေကာင္ေလးကုိ အခါခါမုိးၿခိမ္းသြားလုိက္တာ………

နင္မခ်စ္လဲ ငါခ်စ္တယ္……………………တဲ့


ဘာမွမျမင္ေတာ့……. ဘယ္ႏွစ္ခါလဲခဲ့လည္း မသိ

ေျခဗလာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္မိခ်ိန္မွာ

အသက္ရူခက္ေလာက္ေအာင္ ႏွလုံးသားက တုန္ခါေနေလရဲ့………


ဒီလုိနဲ႕....

ျမက္ခင္းစိမ္းေတြေသြ႕ေျခာက္

ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကတၱီပါဖိနပ္တရံနဲ႕

လြမ္းသူ႕ပန္းေခြဆန္ဆန္ ျမက္ေျခာက္ေတြနဲ႕အတူ

မုိးသံနဲ႕ ရူိက္သံသဲ့သဲ့ကုိ လြမ္းတတ္ခဲ့ၿပီ……….


စိတ္ကလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခ်ဴိ႕နဲ႕

လူတကာ တံေထြးပင္လယ္ထဲ ရြက္လြင့္ေကာင္းဆဲ

ႏုတ္ဖ်ားကလဲ အခါခါေရရြတ္ဆဲ

သူမကုိေတြ႕ရင္ ေျပာရမယ္……ေလ..

“ခ်စ္မိသြားတယ္… နင္မခ်စ္လဲ ငါခ်စ္တယ္”