အေမသုိ႕

ပညာမတတ္ဘူး
ဂုဏ္ဓနပစၥည္းဥစၥာလဲ မႀကြယ္ခဲ့ေပမယ့္
မ်က္ႏွာထားၾကည္ၾကည္ ရုိသားျဖဴစင္တဲ့
အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္
၁၉၉၀ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ္ခဲ့တဲ့ အေမရယ္ေလ…

ေတာဓေလ့အရ စာတတ္ရင္ ျဖစ္ၿပီလုိ႕
ထင္ခဲ့တဲ့သူမက သားေတြ ရမွ…
ေရွ႕ေရးအတြက္ မူလတန္းသာသာ ပညာေရးေလးနဲ႕
စက္ခ်ဴပ္ပညာသင္ခဲ့သတဲ့………..

အစာအိမ္ေရာဂါ နဲ႕ ေဆးရုံးတတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္
အခ်ိန္မွန္မစားႏုိင္ပဲ သားေတြထမင္းစား ခ်ိန္မွာ
မအားမလပ္ အ၀တ္ဒီဇုိင္းေတြ ပုံေဖာ္ရင္းက….
အရုိးႏြင္ ေပးခဲ့တဲ့ သူမေလ….

ကပ္ေၾကးသံ တရြပ္ရြပ္နဲ႕
သားေတြစာက်က္သံ နားေထာင္ရင္းက
မင္းတုိ႕ ဘြဲ႕ဓာတ္ပုံႀကီးေတြ အိမ္နံရံမွာကပ္ခ်င္ေသးတယ္လုိ႕
မၾကာမၾကာလွမ္းေျပာတတ္ေသးတယ္….

ေန႕မအိပ္ ညမအိပ္ စက္ခ်ဴပ္သံတဂ်ဴံးဂ်ဴံးနဲ႕
အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ရင္း သူစုထားတဲ့ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႕…
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၁၀ တန္းတုန္းက
ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတာင္ ထားခ်င္ေသးသတဲ့……….

သားေတြအတြက္ ဂရုဏာ ေမတၱာေတြ ေပးရင္း
ႏွစ္အေတာ္အၾကာ ပင္ပန္းခဲ့တဲ့အေမရယ္ေလ..
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းက မဟာသိပၸံ တတ္ေရာက္ ခြင့္ရွိတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီး ကုိင္ၿပီး
ေက်းဇူးတင္တယ္သားရယ္လုိ႕ ေျပာတတ္ေသးတယ္……

စီးပြားေရးေလး အေျခက်လာလုိ႕
နားပါေတာ့အေမရယ္လုိ႕ ၀ုိင္းေျပာတာေတာင္
စက္ခ်ဴပ္သံၾကားက မ်က္မွန္ကေလးပင့္ရင္း…
မင္းတုိ႕ မိန္းမယူရင္ တာ၀န္ေၾကခ်င္ေသးတယ္တဲ့

၁၈-ႏွစ္တုိင္တုိင္ အ၀တ္လွလွေတြ ပုံေဖာ္ရင္း
သားေတြဘ၀လွေအာင္ပါ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေမေလ
သူမရင္ဘက္မွာ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးႀကီး မကပ္ခဲ့ေပမယ့္
ေခၽြးမကုိေတာ့ ၀တ္ေစခ်င္ေသာသူမသည္…..
ေျမး ျမစ္ေတြ ၾကား လွပေနအုံးေတာ့ မည္………….။ ။


ကၽြန္ေတာ္အေမေမြးေန႕တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရည္းစူးေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ.....။